Jesienne Podkarpacie - zamek w Odrzykoniu i rezerwat Prządki

Tegoroczna jesień wcale się nie śpieszyła, zbierała powoli siły, aby wykorzystać z palety barw wszystkie odcienie złota i czerwieni. Las przyciągał mnie jak magnez, mogłam spacerować bez końca obserwując spadające liście. Na szeleszczącym dywanie brodziłam prawie po kostki jak w śniegu. Nie sposób było już znaleźć grzyby pod taką kołderką, ale wcześniej było ich aż tak niespotykanie dużo, że poczułam ulgę, gdy można było w końcu wyjść nie patrząc pod nogi.

Zachody słońca potęgowały kolory przejaskrawiając je jeszcze bardziej. Niemal codziennie stawałam w moim ulubionym miejscu na Pogórzu Dynowskim, żeby uchwycić te kilka chwil spektaklu. A codziennie sztuka wyglądała inaczej. Czasem chmury nabierały dynamiki, czasem snuły się leniwie jak jesienny dym z ognisk.

Poranki nie pozostawały gorsze.  Zanim słońce raczyło wzejść ponad wzgórza, bardziej opornie niż ja z łóżka, potrzebowały oprawy z mlecznych mgieł. Jak kotara rozsnuwały się ustępując miejsca najważniejszej postaci. Wydłużone cienie grały z promieniami słońca na kuleczkach rosy, która otulała każdą część nawet najdelikatniejszej pajęczynki.

Na jednodniową wycieczkę wybrałam okolice Krosna: Strzyżowsko-Czarnorzecki Park Krajobrazowy. Wprawdzie rezerwat 'Prządki' jest najbardziej popularnym rezerwatem na Podkarpaciu, to jednak z ulgą stwierdziłam, że akurat nie ma wycieczek szkolnych i można na spokojnie zobaczyć się z Matką, Babą i Hersztem. Tym razem jednak postanowiłam do nich dojść pieszo od zamku w Odrzykoniu.

Zamek Kamieniec

Ruiny zamku Kamieniec, są pięknie położone, bo na jednym ze wzgórz u podnóża którego rozciąga się płaski teren, co przy dobrej widoczności daje rozległą panoramę. 

Jedna z historii wpisana w dzieje zamku zainspirowała Fredrę, ówczesnego właściciela, do napisania 'Zemsty". Bowiem to tutaj dwa rody toczyły zacięte spory o mur graniczny, zakończone ślubem ich dzieci.  

Tył zamku w listopadowej odsłonie

Kilka lat temu byłam tutaj w mglisty listopadowy dzień, kiedy to wyobraźnia sama podsuwała obraz Małej Pani wyłaniającej się zza murów. Mowa o karliczce, którą królowa Bona ofiarowała wraz z małżonkiem (również karłem) casarzowi Hiszpanii. Jej tęskne serce zostało w Odrzykoniu, tu też chciała zostać pochowana i do dzisiaj podobno czasem się przechadza po zamkowych ruinach.

Wracając do tegorocznej polskiej jesieni, odpuściliśmy sobie wchodzenie do środka zamku, bo pogoda była tak idealna, że nogi same poniosły nas na szlak. Zagłębiliśmy się w las, wdychając zapach opadłych liści. 

Już w najbliższym otoczeniu zamku znajdziemy kilka okazałych ostańców skalnych, które dadzą nam namiastkę tego co zobaczymy na 'Prządkach'. 

Po drodze minęliśmy też kurhany zaznaczone drewnianym ogrodzeniem oraz tablice informacyjne ścieżki dydaktycznej.

Zanim się obejrzeliśmy, już trafiliśmy do rezerwatu. Swą nazwę zawdzięcza legendzie, wg której dziewczęta zostały zamienione w skały za przędzenie lnu w święto. 

Skały sięgają nawet 20 metrów

Każdy ostaniec w rezerwacie ma swoją nazwę np. Baba, Matka, Zbój Madej

Ścieżka wiedzie skrajem, ale i tak większość osób zapomina, że to rezerwat i na skały z piaskowca wchodzić nie wolno.

Czarnorzeki

Dalej zawędrowaliśmy do wsi Czarnorzeki. Przed nami drewniana zabudowa, kapliczka pod drzewami, stary sad na przeciwko nowoczesnej willi. 

Czarnorzeki

Pomiędzy wzgórzami jest tu jakoś tak przytulnie, tak po prostu. 

Znów wchodzimy w las, mijając pomnik przyrody "Źródełko Mieczysław' i stare sztolnie. Sztolnie są pozostałościami po wydobyciu kamienia, dla tutejszego ośrodka kamieniarskiego. 

Źródło

Tym razem szlak pnie się bardziej w górę, a dokładniej mówiąc - na Suchą Górę (585 m n.p.m.). 

Punkt widokowy okazuje się niemalże całkiem zarośnięty, ale mała namiastka możliwego widoku prześwituje między pniami i kusi. Na samym szczycie góruje wieża przekaźnikowa, szkoda, że nie można na nią wejść.

W dół wiedzie utwardzona droga, która napawa mnie znużeniem, ale nagle zatrzymuje się samochód proponuje podwiezienie na parking w Odrzykoniu, więc bez wahania się zgadzam. W dalszej części wycieczki odwiedzimy jeszcze miasto szkła - Krosno. Ale o tym w kolejnym wpisie.