Krywe - nieistniejąca wieś

26 października 2015

Oczekiwałam na październik z niecierpliwym przebieraniem nóżek gotowych do wyjścia w góry. Z każdym dniem upływającego miesiąca, moja nadzieja na polską złotą jesień coraz bardziej malała. Aż w końcu udało się! 

Drzewa jednak zdecydowały się przybrać kolorowe szaty, może to taki ich karnawał przed zimowym postem? 

Nie rezerwowaliśmy wcześniej noclegu, bo nigdy nie wiemy jak daleko uda nam się zajechać, biorąc pod uwagę częste zbaczanie z drogi. 
 

Chata na szlaku

Szukaliśmy w ciemnościach szyldów agroturystyk, których jest w tych okolicach całkiem sporo. Padło na "Chatę na szlaku" w Lutowiskach. 

Chata na szlaku

Właściciele trochę zaskoczeni wieczornymi gośćmi, przyjęli nas miło z rabatem. Drewniany domek prezentował się niezwykle przytulnie i ciepło. Zachwycając się nad wystrojem, nie zwróciłam uwagi na mankamenty typu skrzypiące podłogi i łazienka na innym piętrze. 

Panorama z punktu widokowego pod Lutowiskami

Miejsca na kolację nie szukaliśmy długo. Tuż za Lutowiskami przy znanym punkcie widokowym piętrzy się dumnie Stanica Kresowa Chreptiów. 

Stanica Kresowa Chreptiów

Trochę obawialiśmy się cen w takim prestiżowym lokalu, ale okazały się całkiem przystępne, a co najważniejsze na prawdę pierwszorzędne jedzenie. Znacie ten niesmak pierogów, które podgrzane w mikrofali szybko stygną i robią się twarde? Nic z tych rzeczy tu nie zaistniało, pierogi ze szpinakiem były ewidentnie dopiero co wyciągnięte z wrzątku. 
 

Stanica Kresowa Chreptiów

Po mało przespanej nocy przerwanej szczekaniem psa, zebraliśmy się rano pomimo wilgotnej mgły, która jednak szybko ustępowała słońcu. Upewniliśmy się u gospodarzy odnośnie trasy planowanej na dzisiaj i zwiedzanie zaczęliśmy od cerkwiska w Lutowiskach, gdzie obejrzeliśmy miniaturkę świątyni przy słabo zachowanym cmentarzu.

Sama jazda autem jest w tym regionie zwiedzaniem, bo towarzyszą nam nieustannie piękne widoki. Po drodze obfotografujemy do naszej kolekcji architektury drewnianej cerkiew w Chmielu. 

Chmiel

W Zatwarnicy skręcamy w wąską drogę kiepskiej jakości, która pnie się w górę, by pokazać nam bezmiar bieszczadzkich lasów.

Jesteśmy we wsi Hulskie. Właściwie to nie wiem, czy można nazwać to miejsce wsią, bo mieszka tu tylko jedna osoba... Ale nie zawsze tak było. Przed wojną w Hulskiem żyło ponad 300 mieszkańców, których wysiedlono w Akcji Wisła, a opuszczone domy spaliło UPA. Teraz las pochłania stopniowo ruiny cerkwi z cmentarzem.

Ruiny cerkwi i dzwonnicy w Hulskiem

Dalsza droga prowadzi nas do kolejnej nieistniejącej wsi - Krywe.  Nie sposób nie zatrzymywać się co chwila, by podziwiać tarniny obsypane owockami, czy zdziczałe drzewa owocowe, które zapewne rosły kiedyś przy czyimś domu. 

Widok na ruiny cerkwi w Krywem

Wychodząc z lasu otwiera się przed nami rewelacyjna panorama łąk i pastwisk na zboczach łagodnie zniżających się do Sanu. Wydaje mi się, że to jedno z piękniejszych miejsc w Bieszczadach. 

W dolinie widzimy kilka budynków - prowizoryczne domki letniskowe, obora po dawnym PGRze i agroturystyka, którą prowadziło małżeństwo do czasu, aż Pani Tosia zginęła w wypadku samochodowym.

Nie wiem czy latem też jest tu tak ustronnie, ale teraz jestem pod wrażeniem ciszy, spokoju i oddalenia od cywilizacji. Podczas kilkugodzinnego spaceru spotykamy tylko samotnego jeźdźca. 

Krywe

Przeskakujemy przez niewielki strumień, koło żeremi bobrów i docieramy na wzgórze, gdzie zachowały się ruiny cerkwi i dzwonnicy. 

Krywe

Krywe

Wahamy się czy iść jeszcze dzisiaj do następnej wioski Tworylne, ale dochodzimy do wniosku, że dzień jest zbyt krótki i zostawiamy sobie to na jutro. 

Wracamy do Sękowca na most, żeby drugim brzegiem Sanu dostać się do Rajskiego. Niezwykle urokliwa trasa, po lewej szumi wijący się San, a po prawej respekt budzi gęsty las, co jakiś czas odsłaniający skalne urwiska. 

San

Wisienką na bieszczadzkim torcie jest stado jeleni przebiegające nam drogę. W takiej scenerii najlepiej nie wypuszczać aparatu z dłoni.

W Rajskiem życie zamiera na okres zimowy, bo to typowo letniskowa miejscowość.

Wdrapujemy się na wzgórze, gdzie stoi odbudowana  "kapliczka na skale". Słońce zachodzi nad Sanem, który po suchym lecie zamienił się z rozlewiska na wąską strugę wody.

Kapliczka "na skale"

 
Zaczyna zapadać zmierzch, a my rozpoczynamy poszukiwanie noclegu, co okazuje się nie lada wyzwaniem. W okolicy Soliny baza noclegowa nastawiona jest na sezon letni, a o tej porze roku nikt nas nie chce przyjąć. 

Pod Batem w Polańczyku

Długi wieczór przesiedzieliśmy w knajpie Pod Batem w Polańczyku. Zachęcił nas regionalny wystrój, ale to nie był dobry wybór. Krokiet z kapustą i grzybami przypominał zużytego kapcia, kapusta pachniała nieświeżo, a grzybów to raczej nie widziało. Na wypicie piwka z miejscowymi to klimatyczne miejsce, ale na pewno nie na jedzenie. Zasypiamy dość wcześnie, żeby wstać skoro świt na odkrycie kolejnej cząstki historii Bieszczad.
 

San