Beskid Sądecki z Eliaszówki do Piwnicznej-Zdroju

Promyk słońca nieśmiało zajrzał do pokoju przez okno. Mój zaspany umysł, był na tyle przytomny, by przekalkulować, że jasny blask za szybą oznacza brak porannej mgły i można już wyruszyć na szlak. Szybciutko spakowałam coraz lżejszy plecak, zaparzyłam kawę do termosu i śniadanie zjadłyśmy z Sandrą na świeżym powietrzu pod Bacówką na Obidzy.

Nie tylko my postawiłyśmy pierwsze kroki na tej górskiej trasie, ale po kilkunastu metrach szlaki się rozeszły i zostałyśmy same w drodze na Eliaszówkę.

Szeroka, leśna ścieżka rozwidlała się dosyć często, przez co musiałyśmy mieć baczne oko na oznakowania. Gdzieniegdzie kałuże rozjeżdżone były kołami pojazdów, może to quady których tak nie znoszę, gdy zakłócają ciszę w takich miejscach.

Wieża widokowa na Eliaszówce

Wejście na Eliaszówkę było dosyć proste i przyjemne, zanim się obejrzałyśmy, wyłoniła się przed nami wieża widokowa.

Zza bezlistnych drzew majaczył obraz ośnieżonych szczytów Tatr. Wierzchołki nie miały zamiaru pokazać się zza obłoków, obnażając jedynie niższe partie, jakby chciały tylko potwierdzić, że tam są, ale jak chcemy je zobaczyć, to musimy bardziej się pofatygować i pojechać do Zakopanego.

Spod wieży zostało nam do przejścia jeszcze 10 km do Piwnicznej-Zdroju. Krajobraz Beskidów jest bardziej jednorodny niż wczorajsze Pieniny. Łagodnie pofalowane pasma zielenią się futerkiem z drzew, nie grożąc ostrymi skałami tak częstymi w Pieninach.

 
Zrobiłyśmy sobie dłuższy odpoczynek w Chacie Magóry. Drewniana chata kryje w swym wnętrzu bardzo indywidualny wystrój z charakterem. Oprócz noclegów i jazdy konnej, można skorzystać tu z domowej kuchni, na którą oczywiście się skusiłyśmy.

Chata Magóry

Nie było łatwo wybrać spośród ciekawych dań - pierogi z pokrzywą, czy z bobem i miętą. Decyzja padła na farsz z soczewicy i grzybów.

Gospodarz krzątał się przy tradycyjnie opalanej kuchni, podczas gdy my wsłuchiwaliśmy się w rozmowy gości i chłonełyśmy klimat półek uginających się od książek, starej muzyki sączącej się po cichu w kącie i bujanego fotela co nóż zajmowanego przez kogoś.

Nie wiem czy to góry tworzą takie miejsca z klimatem, czy te miejsca tworzą klimat gór. Nieważne, na razie snujemy plany kolejnej wycieczki, podczas której zanocowałybyśmy właśnie tutaj.

Obiadek smakował wyśmienicie, choć porcja o połowę mniejsza niż pod Durbaszką, ale to kiepskie porównanie, bo w chyba nikt nie daje tak suto na talerz jak właśnie tam.

Trasa, którą dziś idziemy to również szlak konny. Moja dawna pasja jeździecka obudziła się na widok rajdu konnego, który też zrobił sobie przerwę w Chacie na Magórach.

Zima w górach jest jak zawsze uparta.  Placki śniegu leżą jeszcze na północnych stokach płacząc topniejącymi łzami. Za to wiosna też ma charakterek i nic sobie z tego nie robiąc, obsypuje białym kwieciem dzikie tarniny.

Zaczynamy mijać luźno rozrzucone zabudowania, a w dole widzimy już  dolinę Popradu, wzdłuż której rozciąga się Piwniczna-Zdrój.

W tych trudnych warunkach górskich mieli hart i odwagę żyć tzw. Czarni Górale - grupa polskich Górali Karpackich najbardziej wysunięta na wschód.

Zejście do Piwnicznej-Zdroju jest dość strome i monotonne. Nie chciałabym tędy wchodzić na Eliaszówkę. Nad Popradem spotykamy się z Andrzejem, który jeździł swoimi ścieżkami, ale tutaj nasze plany się zjednoczyły. 

Ruiny zamku w Rytrze

Kierujemy się już z powrotem do domu, ale wstępujemy jeszcze do ruin zamku w Rytrze. Płacimy za parking i spacerkiem wspinamy się na zamkowe wzgórze wzdłuż wartkiego potoku, który przez lata wyżłobił głęboki jar.

Zamek jest częściowo odrestaurowany i roztacza się z niego widok na całą, popradzką okolicę, którą żegnam z sentymentalnym uśmiechem.