tło

niedziela, 31 maja 2015

Majorka cz. III - La Riserva, Port de Valldemossa, Port d'Antratx

Przy śniadaniu z widokiem na hotelowy basen wybieramy atrakcje na dzisiaj. Na pierwszy rzut idzie La Riserva, czyli jak to napisali w przewodniku - majorkański raj. Po drodze zatrzymujemy się w kawiarni w klimatycznej wiosce Puigpunyent. Mnie już od rana nosi ciekawość, więc wypiłam szybko świeżo wyciskany sok pomarańczowy i obeszłam najbliższe zakamarki miejscowości. 



Skręcamy w boczną, bardzo wyboistą dróżkę, która ma nas zaprowadzić do owego raju, a jak wiadomo droga do raju nie jest łatwa. Na miejscu okazuje się, że wstęp kosztuje 14 euro, a głównymi atrakcjami są niedźwiedzie, dzikie ptaki i inne zwierzęta w zagrodach. Mocno się zastanawiamy, czy to aby na pewno miejsce dla nas, ale kusi też opis 30 wodospadów pośród fantazyjnych skał, więc wchodzimy. 



Omijając wrzeszczące dzieci na wąskich ścieżkach, próbujemy dopatrzeć się tych wodospadów, czyli cienkich stróżek wody... Otoczenie jest dosyć egzotyczne, pośród gór, taka oaza zieleni i ładnych formacji skalnych, ale rajem byśmy tego nie nazwali. Przy przystanku z grillem zatrzymała się większość odwiedzających, więc na parking wracamy już w ciszy i spokoju. 


 
Jak ktoś używa w przewodniku słowa raj to jednak powinien bardziej sprecyzować co to dla niego oznacza, bo dla nas to było trochę rozczarowanie.
Mijamy duży parking obstawiony autobusami, to prawdopodobnie kolejna 'wielka' atrakcja turystyczna - Sa Granja, którą sobie darujemy. Zamiast tego, zjeżdżamy z gór do Portu Valdemossa, o którym nie wiemy nic. Jeśli w poprzednich postach wspominałam coś na temat trudnych i wąskich serpentynach, to to było nic!  Dzisiaj pokonujemy Level 3. 

Droga do Port de Valldemossa
Droga jest szeroka na jedno auto, ktoś miał poczucie humoru i narysował linię pośrodku, a może to dla rowerów. Z jednej strony urwisko skalne, z drugiej totalna przepaść, gdzie w dole widać maleńkie domki portu. 



Trochę nie dowierzam, że my naprawdę mamy tam dotrzeć w ten sposób, ale zawrócić się nie da, więc nie pozostaje nam nic innego, jak podziwiać widoki i nie myśleć o najgorszym. Port Valldemossa okazał się nie być portem. U podnóża gór leży kilka domków, skrawek kamienistej plaży, jedna restauracja i parking. To w takim razie po co ktoś budował tak niesamowicie trudną drogę tutaj? To dla mnie zagadka. Kolor morza ma odcień głębokiego granatu, a białe fale spieniają się o pomarańczowe klify - piękny obrazek. 


Wracamy oczywiście tą samą drogą, innej nie ma. Mijamy stłuczkę, na szczęście nie groźną. 


Dzień zakończymy tym razem w prawdziwym porcie Port d'Andratx. Duża przystań pełna jest ekskluzywnych jachtów i motorówek, które wyrywają się na pełne morze, ale grube liny mocno pilnują ich więzami. 

Port d'Andratx
Knajpki tuż nad wodą są okropnie drogie, więc wybieramy taką w bocznej uliczce, ale też z widokiem na port. Pytamy sympatycznego kelnera, co mają z opcji wegetariańskich i radośnie odpowiada, że wszystko. Rozbroił nas optymizmem. Zamawiamy regionalne danie tumbet, czyli bakłażan, ziemniaki, papryka i inne warzywa zapieczone w sosie pomidorowym i typowo hiszpańską paellę. Pełnia smaku, pełnia klimatu, nic dodać, nic ująć. Wznosimy toast lokalnym winem za udany wyjazd.


środa, 27 maja 2015

Majorka cz. II - Fornalutx, Pollenca, Formentor

Pierwszy dzień na Majorce dał nam przedsmak tego, co nas dzisiaj czeka. Żeby dojechać do małej miejscowosci Fornalutx, musimy pokonać góry. Strożą swe szczyty centralnie na wprost nas, ale nawet one zostały ujarzmione przez człowieka. Tuż przed rozpoczynającymi się serpentynami jest rondo, pewnie dla tych co jednak rezygnują z podjęcia wyzwania. Za to my idziemy  na całość, a własciwie to Karol idzie jako kierowca. 

Przez te góry musimy przejechać żeby dostać się do Fornalutx
Wspinamy się mozolnie do góry wydając ciche okrzyki zachwytu na coraz lepsze widoki. Wczorajsze szerokie i łagodne serpentyny to był pikuś w porównaniu do tych. Dwa auta ledwo się tu mijają tuż nad przepaścią.


Fornalutx
Im bliżej Fornalutx tym więcej pomarańczowych sadów i gajów oliwnych na umocnionych terasami zboczach. Miasteczko jest prześliczne. Kamienne domki w  śródziemnomorskim klimacie, kręte schodki wiodące na kolejne piętra Fornalutx i mnóstwo glinianych donic z kwiatami. Wszystko zadbane i ciepłe. 


Fornalutx
Odchodzą stąd różne szlaki piesze w otaczające góry, a my zdobędziemy je autem. Czy można poprowadzić drogę jeszcze wyżej? Można... zawsze też można wydrążyć tunel w skale.



Wysiadam z samochodu z zawrotami głowy, nie wiem, czy to od piękna i wysokości czy od ilości zakrętów.


Dojeżdzamy do dwóch zalewów z lazurową wodą wśród jasno szarych szczytów najwyższych na Majorce - Puig Major ma 1445 m n.p.m. 
 
Zalew Cuber
Dookoła zalewu Cuber poprowadzona jest ścieżka, na której można dostrzec małe punkciki turystów. 



Dużą popularnością na Majorce cieszy sie Monastir. Wyobrażałam go sobie jako odosobnione miejsce niemal mistyczne, a tam wielkie parkingi, restauracje, dymek z grilla i najzwyklejsza zabudowa... Zaglądamy tylko do ładnego ogrodu i ruszamy dalej do kolejnej atrakcji opiewanej w przewodniku. 
Pollenca
Pollenca też jest przereklamowana. Wąskie asfaltowe ulice, między jednakowymi kamienicami bez żadnych kwiatów przy wejściu czy ładnych okiennic.

Polenca
Pollenca znana jest ze schodów do nieba, czyli do malutkiego kościółka na wzgórzu. Wchodzimy po płaskich stopniach, żeby zobaczyć miasteczko z góry. Jest ładnie, choć nie zachwycająco. Jemy obiad na placyku przy schodach. Stoliki na zewnątrz zachęcają do odpoczynku, ale w środku restauracja jest brudna, a w jedzeniu znajduję włos. Coś okropnego. Kawałek dalej okazało sie, że obok muzeum był drugi placyk  też z gastronomią, która wyglądała bardziej schludnie. Pollenca nie zostawiła na mnie dobrego wrażenia. Niedaleko niej miał być Ermit z wiejskim kimatem i pachnącymi ziołami, ale niestety nie mieliśmy już na niego czasu, bo woleliśmy zobaczyć najdalej na północ wysunięty przylądek Formentor




Po kilkusetnym zakręcie dzisiejszego dnia przestałam już liczyć. Tym razem przepaść sięga samego morza. Widoki są oszałamiające. Trzeba bardzo uważać na rozpędzonych kolarzy, których jest tu mnóstwo i wcale nieśpieszne kozice na drodze. 




Na przylądku stoi samotnie latarnia i chyba równie samotny, czarny kot. Może to duch dawnego latarnika. 



Tutaj już nie udajemy, że jest ciepło tylko ubieramy kurtkę i rękawiczki - ktoś coś mowił, że Majorka to słońce, plaża, itd? 
Formentor
 Wiatr przegania szybko chmury i ukazuje nam się prawie zachód słońca. Piękna i majestatyczna chwila. Wracamy póki jeszcze ostatki słońca oświetlają nam wąskie serpentyny.




niedziela, 24 maja 2015

Majorka cz. I - Valdemossa, Soller

Kwiecień 2015

Jedziemy na Majorke! Ależ to brzmi egzotycznie. Miał być krótki wiosenny wypad, a że promocyjne bilety trafiły się do Palmy, to decyzja padła na śródziemnomorską wyspę. Karol z Jusią wszystko sprawnie zorganizowali.  Przewodnik leżał już miesiąc wcześniej w centralnym miejscu mieszkania, żeby przypominać nam, że z deszczowej angielskiej zimy niedługo trafimy na ciepłe południe.  Pakujemy letnie sukienki, sandałki - na szczęście Karol nas uświadamia, że 19 stopni to wcale nie tak ciepło i prawie przed wyjściem z domu chowamy do plecaka dodatkowy sweterek. Lot mamy wieczorem, więc tego samego dnia jeszcze idę do pracy. Silny wiatr i deszcz mi nie straszny, gdy pomyślę, że za chwilę będę na Balearach. Jednak nie jest mi łatwo przestawić się od razu na tryb wakacyjny, choć jakoś inni nie mają z tym problemu, patrząc na roześmianą grupkę osób na lotnisku w hawajskich naszyjnikach z kwiatów i szortach...

Hotel Ponent Mar w Palma Nova

W samolocie rozkręca się impreza, widocznie celem większości pasażerów jest Magaluf - największa dyskoteka w Europie. O drzemce można zapomnieć wśród pijanych okrzyków. Gdy wysiadamy, samolot wygląda jak pobojowisko pełne śmieci. Lotnisko w Palmie jest bardzo duże, idziemy i idziemy, jeszcze formalności z wypożyczeniem auta i w końcu jedziemy do hotelu. Hotel jest duży i ma skomplikowany układ korytarzy... przynajmniej dla mnie. Gubię się w nich jak w jakimś koszmarze sennym, szukam właściwej drogi idąc wprost w ciemny korytarz, bo światło zapala się dopiero na mój widok. Na pustych schodach słychać tylko echo moich kroków, a klaustrofobiczna winda podejrzanie trzeszczy. 
Muszę się zresetować, muszę poczuć, że tu jestem. Wpadamy na pomysł z Aną, żeby przebiec się deptakiem wzdłuż plaży, mimo, że jest już po 22. Wdycham zachłannie morskie powietrze. Morze lekko kołysze się we śnie, nawet palmy nie szeleszczą, żeby go nie zbudzić. Ana zostawia mnie w tyle samą ze swoim szybkim biciem serca, bardziej z radości niż zmęczenia. Tego mi trzeba było.

Hotel Ponent Mar w Palma Nova

Po krótkiej nocy wstajemy wcześnie, żeby popływać na krytym basenie, niestety okazał się mały, a woda wcale nie była taka ciepła jak miała być. Za to śniadanie poprawia mi humor, jest taki wybór dla wegetarian, że trudno się zdecydować, a wszystko pyszniutkie. Omawiamy przy stole dzisiejszą trasę i ruszamy odkrywać Majorkę!


Jedziemy wzdłuż północno zachodniego wybrzeża w coraz wyższe partie gór, drogą z nimożliwą ilością zakrętów. Przystajemy na punktach widokowych, żeby podziwiać morze z wysokości, spomiędzy surowych skał.


Im wyżej tym więcej ubrań na siebie ubieramy. Szare skały, wyschnięte, a może spalone lasy, do tego chmury coraz niżej opadały na ten mroczny i nieprzystępny krajobraz.

Valdemossa

Docieramy wreszcie do niewielkiej miejscowości Valldemossa. Tutaj pogoda jest dla nas łaskawsza i słońce ociepla budynki z żółtego kamienia czyniąc je bardziej sympatycznymi. Główna uliczka pęka w szwach od kafejek i restauracji, ale ja nie mam ochoty siedzieć i idę na spacer, by potem dołączyć do reszty. 

Valldemossa
Szwędam się po wąskich, brukowanych uliczkach tak jak lubię. Słowo 'szwędam' lepiej oddaje charakter tego co mam na myśli niż, np. 'spaceruję'. 


Valldemossa
Wyszukuję oryginalne detale na kamieniczkach do sfotografowania, wącham lilie w donicy, wyglądam za mur w oczekiwaniu na ładną panoramę. Tak, tutaj czuć ducha Majorki, z dala od gwarnej ulicy. 

Valldemossa
Valldemossa zauroczyła też Fryderyka Chopina, który spędził w niej zimę z George Sand. Jest tu nawet muzeum mu poświęcone, gdzie można zobaczyć jego pianino.



Kosztujemy schłodzonego napoju z majorkańskich migdałów, jest poprostu rewelacyjny.


 
Wioskę otaczają liczne gaje oliwne z drzewami sięgającymi nawet 1000 lat! George napisała, że przechodząc koło nich o zmierzchu, musiała sobie powtarzać, że to tylko drzewa... Dokładnie tak. Mają niewyobrażalne kształty, których nie można do niczego porównać. Pozawijane, zgrubiałe, każde jest wyjątkowe, a ich wyobraźnia nie zna granic. 
 


Soller


Następne miasteczko Soller leży na skrawku równiny, a tuż za nim wypiętrzają się dumnie góry. Kościół widać już z oddali, ale nie on przyciąga tu turystow, tylko drewniany tramwaj. 


Soller


Drewniany tramwaj spotkać można na co drugiej pocztówce z Majorki. Jedzie w ślimaczym tempie z Soller do Port de Soller. Nie ma tu nic co by nas zainteresowało na dłużej, więc zobaczymy co jest w porcie. 

Drewniany tramwaj w Port de Soller
Promenada usłana pustawymi restauracjami ciągnie się wzdłuż zatoki. Przysiadamy w 'Nunu' na kolacje z widokiem na zachód słońca nad morzem. Falafel, hummus z lokalnych migdałów i pomarańczy, makaron z sosem z grillowanej dyni, na co by się tu zdecydować...


Pierwszy dzień na Majorce kończymy relaksującym spacerem wzdłuż portu. Łodzie delikatnie kołyszą się do snu a liny mruczą im kołysankę.

Port de Soller


W drodze powrotnej drogowskaz pokazuje Palmę w obie strony dłuższą lub krótszą trasą. Wybieramy skrót tunelem, ale jak się na końcu okazało nie był darmowy - 5.05 euro, ktoś miał poczucie humoru, żeby dodać jeszcze te 5 centów na końcu. Dziś już nam nie w głowie bieganie tylko sen po pełnym widoków dniu.

piątek, 22 maja 2015

Oxford

Maj 2015

Myślę i myślę, od której strony zabrać się do opisania wrażeń z Oxfordu i każda z tych myśli chciałaby być pierwsza. Tak jak w Oxfordzie wszystko było pierwsze - pierwszy uniwersytet w Anglii, jeden z pierwszych na świecie, tak jak muzeum uniwersyteckie i ogród botaniczny. Wszystko naj i to wcale bez przesady, bo miasteczko naprawdę zachwyca. 



Ale miało być od początku i po kolei. Moją ostatnią niedzielę w Anglii wykorzystałam maksymalnie i pięknie zakończyłam ten bardzo intensywny brytyjski okres właśnie w Oxfordzie. Zupełnie nie miałam teraz głowy do tego, żeby poczytać o atrakcjach, więc było spontanicznie, co oczywiście miało swoje plusy. Lubię to zaskoczenie, gdy odkrywamy coś czego się nie spodziewaliśmy, ale minusem nieplanowania jest to, że można przeoczyć coś ważnego. Na szczęście w Oxfordzie pomagały nam na każdym kroku tablice informacyjne z mapką i spisem atrakcji.



Obawiałam się, że jak to w mieście będzie głośno, brudno i duszno, ale nic z tych rzeczy. Okazało się, że na ulicach panowała wakacyjna atmosfera, bez jakiegoś męczącego zgiełku, czasem uwagę rozpraszał klasyczny czerwony autobus piętrowy i wyspy zieleni. Mogę się nawet odważyć napisać, że zieleń wylewała się z każdego wolnego miejsca. Nie chodzi mi tylko o liczne parki, łąki i rezerwat danieli, ale także o  stare mury trzymane w grubych szponach pnączy. Wisterie pachniały na odległość jak najlepsze perfumy, bzy i kasztanowce prześcigały się w ilości kwiatów, a na cmentarzach ledwo było widać nagrobki skryte za soczystą trawą. 





Przeszliśmy wzdłuż kanału obstawionego długimi barkami. Niektóre z nich miały nawet skrzynkę pocztową, mini ogródek i koty. 



Przed zwiedzaniem zrobiliśmy sobie przystanek  w wegetariańskiej knajpce Gardeners Arms na burgery i lokalne Ale. Lokal pękał w szwach, więc usiedliśmy sobie w przytulnym ogródku, z nadzieją, że słońce jeszcze zdecyduje się wychylić zza chmur. 







Spacerowaliśmy wśród starych kamienic i kościołów wypatrując ciekawe detale. Pastelowe fasady figlarnie mieszały się z tymi poważnymi z kamienia. Zaglądaliśmy na podwórka uniwersytetów z idealnie wystrzyżonymi ogrodami wyobrażając sobie jak przechadzali się tędy od dziesięciu wieków studenci.



W jednym z kościołów trwała próba chóru, wsłuchaliśmy się w łacińskie pieśni na chwilę zapominając, że jesteśmy w XXI wieku. Oprzytomnił nas uliczny grajek , zaczynając właśnie utwór Metalliki.



Uniwersytet Magdaleny strzeże rzeźbiona brama z Świętymi. Za nią kryje się piękny ogród, budynki ze strzelistymi wieżyczkami i długimi krużgankami. 



Echo niesie śpieszne kroki, to turyści, czy duchy dawnych żaków?  




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...