Budynin i Żniatyn na kresowej drodze

Rezygnując z jazdy kiepską drogą z Mycowa w kierunku Ukrainy, okazało się, że ominęliśmy opuszczoną cerkiew w Wyżłowie. Jest kolejny powód, by kiedyś tu wrócić. A na razie cofamy się do Budynina, bo zeszłego wieczoru już było ciemno, gdy przez niego jechaliśmy.

Cerkiew w Budyninie

Cerkiew w Budyninie nie ucierpiała wiele po wysiedleniach, bo praktycznie od razu została przejęta przez katolików. We wnętrzu podobno zachowały się polichromie i część ikonostasu, ale tym razem ich nie obejrzeliśmy.

Dawna cerkiew pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, obecnie kościół rzymskokatolicki pw. Opieki NMP

Smukła sylwetka ozdobiona jest galeryjką arkadową i wydatnymi wysokimi okapami.

Drzwi do cerkwi w Budyninie

Na placu cerkiewnym ostał się niewysoki, trochę jakby nieporadny krzyż. Jego kształt i posadownienie wprost na ziemi sugeruje, że jest bardzo stary.

Andrzej słysząc moje ochy i achy natychmiast przybiegł zobaczyć nad czym wzdycham. Trochę się zdziwił, że stoję w zachwycie przed starodawnym wiejskim ogródkiem. Ale przecież to jest wzorowy ogród warzywno-kwiatowy. Jaka obfitość z niego bije, dopieszczony w każdym calu!

Kresowa droga wije się wśród uzłoconych pól.

I doprowadza nas do Żniatyna. Zadzieramy głowy do góry, bo kościół usadowił się na sporym wzgórzu. Zgodnie z praktyką władz zaborczych, aż do 1928 roku służył jednocześnie greko- i rzymsko-katolikom.


Żniatyn - barokowy kościół z 1790 roku  pw. św. Michała Archanioła

 Mijamy kilka kapliczek i figur przydrożnych.

Dzisiaj mija się kapliczki niezauważenie, jakby stały element krajobrazu. Ale kiedyś były ważnym miejscem dla mieszkańców. Na przykład mało kto pamięta o zwyczaju, wg którego do kapliczki odprowadzała matka syna, żona męża wyruszających w świat za chlebem bądź idącego do wojska, na wojnę lub pielgrzymkę. Kapliczka była symbolem granicy między bezpiecznym światem znanym a obcym, dalekim.

Rudbekia wznosi swoje czarne oczka ku niebu, chwaląc spokojną postać Matki Boskiej czuwającą nad wszystkim.

Po tym zamyśleniu nad wiekowymi pomnikami, ruszamy więc dalej w nieznane nam tereny.