Bieszczady altenatywnie

Zwiedzanie zwiedzaniem, ale czasem przychodzi nieodparta ochota, żeby tak po prostu powędrować po górach. Wraz ze zmęczeniem I wraz z większą wysokością wzrasta poziom endorfin i dystans do problemów.

Wybrałam się więc do Cisnej PKP. Kto się orientuje, ten wie, że do tej miejscowości nie dojeżdżają pociągi, więc jak to PKP. Okazało się, że przewoźnik wykorzystał do transportu autobus, ale w środku oczywiście był konduktor, tak jak należy.

Skorzystałam z noclegu w schronisku Okrąglik, w którym byłam pierwszy raz w Bieszczadach jako nastolatka na wycieczce klasowej. Siedziałam wtedy na oknie wieczorem nie mogąc odkleić oczu od otaczających gór, nad którymi romantycznie przesuwały się niskie chmury. Obiekt nie doznał ani grama modernizacji od tamtych czasów. Tchnie PRLem w najgorszym wydaniu, bo nawet woda w kranie leci żółta I pisze, że jest niezdatna do picia. Pomimo idealnej lokalizacji w centrum Cisnej, lepiej omijać to schronisko z daleka.

Biorąc pod uwagę, że jest wakacyjny weekend, nie było sensu iść na połoniny czy na Rawki, żeby ktoś zasłaniał mi widok z przodu. Zdecydowałam się, więc na szlak na Wołosań. Nie jest tak popularny, bo w większości trasa wiedzie przez las, ale tym razem nie idę dla widoków, lecz dla samej przyjemności obcowania z naturą w ciszy. Przez kilka godzin spotykamy tylko dwie osoby.
Ciekawe jest, że im szybszy staje się oddech w ramach wspinania się pod górę, tym mniej myśli pojawia się w głowie. 

W połowie drogi odsłania się przed nami skrawek panoramy Bieszczad. Kłębiace się nisko chmury i wyschnięte trawy nadają specyficzny klimat temu pejzażowi.
Dotarliśmy do celu - Wołosań to najwyższy szczyt w paśmie Wielkiego Działu - 1071 m n.p.m. zwany jest też Patryją. Mijamy punkt wypalania węgla drzewnego, od razu kojarzy mi się z tzw. bieszczadnikami, którzy osiedlili się w tych osamotnionych górach lata temu. 

Marsz kończymy we wsi Kołonice, która prawie przestała istnieć po wysiedleniach. Obecnie to niewielka osada robotników leśnych z nowym kościółkiem powstałym przez rozbudowanie wcześniej istniejącej kaplicy. Akurat podjeżdża autobus, który zabiera nas z powrotem do Cisnej. 

Pieczone pierogi

W Cisnej sporo jest klimatycznych knajpek, ale niektóre odstraszają zupełnie niepolskimi cenami - 26 zł za pierogi ruskie... Znajdujemy inną, równie miłą karczmę z góralskim wystrojem, pysznym i niedrogim jedzeniem.

Dogtrekking

Na drugi dzień wybieramy się na bardziej znane szczyty - Okrąglik, Jasło i Fereczatą. 

Przekraczamy Solinkę mostem kolejki wąskotorowej, by wspiąć się po stromym, zalesionym zboczu. Pomaga mi w tym pies kolegi. W specjalnej uprzęży do dogtrekkingu wędrówka staje się o wiele łatwiejsza, przynajmniej dla mnie, nie wiem co na to pies.  

Trasa jest bardzo ciekawa, raz wiedzie w górę, raz w dół, w większości przez las, ale są też odsłonięte fragmenty z pięknymi, bieszczadzkimi widokami. 

Czasem spotykamy grupki turystów, ale nie ma nadmiernego zagęszczenia, które by nam zakłócało delektowanie się wędrówką. Wychodzimy we wsi Smerek, skąd tęsknie spoglądamy na połoniny. 

Do domu organizuję sobie transport z portalu blablacar. Punktualny kierowca zabiera mnie i jeszcze innych towarzyszy podróży, by z zręcznością rajdowca, dowieźć nas bezpiecznie i szybko na miejsce.